24. februari 2010 16:02
by Bernhard
1 Reacties
Vanochtend was het dan zover. De laatste chemo kuur is begonnen en loopt tot en met a.s. maandag. Volgens sommige verpleegkundigen is het een 'monster' kuur of in ieder geval ongeveer de zwaarste die ze in huis hebben. Hopelijk gaat het een beetje soepel allemaal. De vorige kuren gingen redelijk tot goed dus maar hopen dat dit ook zo is. Deze kuur echter maakt het beenmerg kapot zodanig dat het niet nooit meer terugkomt. Gelukkig maar dat ik zo'n vrijgevige zus heb!
Voordat de kuur kon beginnen moest er eerst nog een centrale lijn ingebracht worden. In het MCL heb ik al een Hickman katheter en een P.I.C.C katheter gehad en nu kreeg ik een subclavia. Dus nu bijna alle smaken gehad. De lijn werd ingebracht op dezelfde behandelkamer als de beenmergpunctie en die ik daarom maar het martelkamertje noem. Maar zoals zo vaak viel ook deze ingreep mee. De arts die hem deed was zeer vakkundig en het was vrijwel pijnloos. Tijdens de behandeling veel gepraat want deze arts ken ik ergens van maar waar.. geen idee. Hij is opgegroeid in Leeuwarden en even oud als mij maar niet dezelfde scholen of verenigingen. Dus niks kunnen vinden maar daar kom ik vast op de komende weken.
In tussen ben ik wat gewend in het UMCG. De kamer lijkt veel op die van het MCL al heb ik nu wat meer uitzicht. De kamer al opgefleurd met foto's van Marianne, Emma en Thomas dus ik kijk niet meer naar een lege wand. Echter op de wand achter mij die bedoeld is voor de kaarten hangt nog maar 1. (HINT!) Ik moet hierbij wel iedereen bedanken die vorige week een kaartje naar ons huis hebben gestuurd. Ook de telefoontjes of de mailtjes waren erg bemoedigend en een teken dat veel mensen meeleven, van familie, vrienden en mensen uit het dorp! Bedankt hiervoor!
Het bezoek is minder vaak dan in Leeuwarden door het simpele feit dat iemand niet even zo binnen loopt. Marianne komt wel elke dag en vanochtend heeft ze de kinderen mee genomen. Heel erg leuk en nu weten zij ook waar papa is. Alleen was het natuurlijk erg moeilijk vooral voor Thomas om stil te zitten. Niet op de grond kruipen, niet op bed, niet overal aanzitten, geen vingers in de mond en dan weer aan de stoel.... veel te veel voor een jongen van 2,5! Je kan wel heel goed merken dat Emma nu ouder wordt. Zij begrijpt het als we het uitleggen waarom ze papa geen kusje mag geven en waarom ze niet overal aan mag zitten. Dus Emma bleef zo goed als het kon op de stoel leuk kleuren. Het afscheid was daarentegen voor haar een stuk zwaarder. Thomas zwaaide vrolijk maar Emma ging huilend weg omdat ze papa niet wilde missen. Gelukkig was dit snel over vertelde Marianne maar zo merk je toch hoe zwaar het ook voor Emma is.
De groeten maar weer uit Groningen
Bernhard
Hierbij trouwens nog wat foto's van mijn kamer en het uitzicht.
De kamer: 
Het uitzicht op het 'brug' gebouw van het UMCG en de Oostersingel:
